DKF Politechnika

REŻYSER
Ari Folman
ROK PRODUKCJI
2013
Izrael, Niemcy, Polska, Luksemburg, Francja, Belgia

Po 'Solaris’ i ”Szpitalu przemienienia’ czas na kolejną filmową próbę ekranizacji twórczości Stanisława Lema. Tym razem podejmie ją Ari Folman, izraelski twórca, chętnie eksperymentujący z techniką animacji jak np. w głośnym dokumencie „Walc z Baszirem”.
W „Kongresie”, opartym na motywach 'Kongresu futurologicznego’ zacierają się granice między fikcją i rzeczywistością. Robin Wright gra tu samą siebie: mieszka z dwójką dorastających dzieci na ranczo, z dala od cywilizacji. Wielkie hollywoodzkie studio zwraca się do niej z propozycją. Wright dzięki zaawansowanej technologii cyfrowej może zostać „zeskanowana” – od tej pory wszystkie jej role zagra wirtualna kopia. Decyzja, którą podejmuje aktorka, okazuje się początkiem podróży przez świat przyszłości, w którym potężne studia filmowe i koncerny farmaceutyczne oferują totalne formy rozrywki, manipulując ludzką świadomością.

REŻYSER
Sean Baker
ROK PRODUKCJI
2015
USA

Najbardziej znany film Seana Bakera, który szokuje zarówno treścią jak i formą. Zrealizowany w całości iPhonem, zabiera nas w podróż do Los Angeles, a dokładniej w jego ukryte, diabelskie dzielnice. Bohaterkami „Mandarynki” są Alexanda i Sin Dee, które w Mieście Aniołów próbują normalnie żyć. Nie jest to jednak proste, kiedy pracuje się jako prostytutka, trafia się do więzienia za posiadanie narkotyków, a na dodatek – jest się transseksualistką. W Boże Narodzenie jedna z przyjaciółek wychodzi z więzienia. Nie zaznaje jednak świątecznej radości, ponieważ jej chłopak zdradza ją z „rybą” – czyli nietransseksualną kobietą. W rytmie dub-stepu rozpoczyna się więc pościg za niewiernym kochankiem.
Ten niezwykle energetyczny film zaskakuje niebywałą naturalnością. Główne role zagrały Kitana Kiki Rodriguez oraz Mya Taylor – debiutantki na ekranie. Świetne dialogi, bliskość, jaką pozwala osiągnąć filmowanie telefonem, wyraziste kolory oraz dynamiczna muzyka sprawiają, że „Mandarynka” pobudza jak potrójne espresso.

REŻYSER
Paolo Sorrentino
ROK PRODUKCJI
2015
Francja, Szwajcaria, Wielka Brytania, Włochy

W oczekiwaniu na planowaną na 2018 premierę kolejnego filmu Paulo Sorrentino, powracamy do ostatniego dzieła twórcy „Wielkiego piękna”. Reżyser przedstawia olśniewającą wizualnie, pełną emocji i błyskotliwego humoru opowieść, która wystawia na próbę powszechne pragnienie wiecznej młodości.
Dwóch przyjaciół od 40 lat spotyka się każdego lata w kurorcie u podnóża Alp. Fred to emerytowany kompozytor, którego sama królowa namawia do powrotu do dyrygentury. Mick jest znanym reżyserem filmowym w trakcie poszukiwania zakończenia dla swojego ostatniego wielkiego filmu. Oprócz nich w ośrodku spotykamy plejadę ekscentrycznych bohaterów m.in. zmęczonego popularnością gwiazdora Hollywood, nierealnie piękną Miss World czy piłkarza uderzająco podobnego do Maradony. Luksusowy hotel, w którym bohaterowie skazani są na rutynę, zwolnione tempo i obserwowanie siebie nawzajem, staje się mikroświatem, groteskowo rozdartym pomiędzy młodością a starością, sacrum a profanum, pięknem a brzydotą, autentyzmem a kreacją.

REŻYSER
Ethan Coen, Joel Coen
ROK PRODUKCJI
1991
USA, Wielka Brytania

Po przerwie wracamy z kultową czarną komedią braci Coen z lat 90-tych. Barton Fink to młody, społecznie zaangażowany dramaturg, którego sztuka właśnie odniosła sukces na Broadwayu. Wieść o jego talencie szybko dociera do Fabryki Snów. Ambitny autor zostaje zaproszony do Los Angeles, aby napisać scenariusz filmu o zapaśnikach. Po przybyciu doznaje jednak blokady twórczej, a klaustrofobiczny hotel staje się sceną wydarzeń, które bardziej niż amerykański sen, przypominają senny koszmar. Za inspirację posłużyć miała podobno Coenom prawdziwa historia z lat 40. XX wieku, kiedy to napisanie zapaśniczego filmu próbowano zlecić pisarzowi Williamowi Faulknerowi. W przeciwieństwie do bohatera filmu tytan amerykańskiej literatury w odpowiedzi na propozycję miał zadać tylko jedno pytanie: „Jak się stąd wychodzi?”.

REŻYSER
Tomasz Wasilewski
ROK PRODUKCJI
2016
Polska, Szwecja

Akcja filmu rozgrywa się rok po upadku PRL-u. Cztery pozornie szczęśliwe kobiety próbują odmienić swoje życie.

REŻYSER
Paul Thomas Anderson
ROK PRODUKCJI
2012
USA

Po wojnie Freddie nie może odnaleźć swojego miejsca w świecie. Ale kiedy trafia na charyzmatycznego wizjonera Lancastera Dodda, zostaje jego uczniem i pomocnikiem. 

REŻYSER
Asghar Farhadi
ROK PRODUKCJI
2016
Francja, Iran

Po raz kolejny sięgamy do dorobku filmowego Asghara Farhadiego, twórcy „Rozstania” i prezentujemy Wam jego drugie oskarowe dzieło. To thriller psychologiczny nawiązujący do „Śmierć komiwojażera” autorstwa Arthura Millera. Emad i Rana są młodym małżeństwem zmuszonym do opuszczenia dotychczasowego mieszkania i wprowadzenia się do lokum w centrum Teheranu. Niedługo po tym kobieta pada ofiarą przemocy. W czasie gdy stara się uporać z traumą, jej małżonek prowadzi prywatne śledztwo mające na celu poznanie okoliczności ataku. Nie oczekujmy jednak czarno-białego świata, w którym będziemy w stanie wskazać ofiarę i winowajcę. Farhandi igra z oczekiwaniami widzów zmuszając do ciągłej rewizji własnych przekonań. O swoich dziełach mówi: „sam przeglądam się w swoim kinie. Ja, moi bliscy. Chcę zobaczyć, czy jesteśmy tacy, jacy chcielibyśmy być, i jak sobie siebie wyobrażamy”.

REŻYSER
Julia Murat
ROK PRODUKCJI
2011
Argentyna, Brazylia, Francja

Bezkompromisowy debiut Julii Murat, w którym po cichu, wśród pięknych zdjęć autorka poruszyła trudny temat przemijania, godzenia się ze śmiercią. W małej wiosce w brazylijskim interiorze, ludzie prowadzą spokojne życie. Na tle plantacji kawy i zielonych lasów pojawia się młoda dziewczyna, Rita, wraz ze swoim aparatem. Jest zafascynowana Jotuombą, w której czas stanął w miejscu. Jej wizyta nieoczekiwanie się przedłuża. „Opowieści, które żyją tylko w pamięci” to doskonała formalnie, poetycka baśń, pełna alegorii i symboli. Wśród oszczędnych dialogów można rozsmakować się w niemal malarskiej konstrukcji kadrów. Zapewne nie jest to film dla każdego, jednak wierzymy, że znajdą się wśród naszych widzów osoby, które zachwycą się nim równie mocno, jak my.

REŻYSER
Sebastian Schipper
ROK PRODUKCJI
2015
Niemcy

Nakręcony w czasie rzeczywistym, w jednym ponad dwugodzinnym ujęciu film zabiera nas, wraz z Victorią i poznanymi przez nią przed klubem nocnym chłopakami, na wycieczkę po Berlinie, jakiego nie znają turyści. Eksperyment Schippera był szalenie trudny. Film powstał na bazie zaledwie dwunastostronicowego scenariusza, aktorzy musieli często improwizować, a brak cięć potęguje poczucie realizmu. Niemiecki kandydat do Oscara pokazuje nie tylko to, jak pociągający jest Berlin nocą, lecz także to, jak może być niebezpieczny, nieprzewidywalny i ekscytujący..

REŻYSER
Piotr Stasik
ROK PRODUKCJI
2016
Polska

Hipnotyczna, transowa podróż metrem w głąb psychiki mieszkańców metropolii, która równie silnie fascynuje co przytłacza. To tu, w podziemiach, pod podszewką mitologii miasta marzeń 21 bohaterów snuje swoją własną, intymną historię. Wszystkie razem nienachalnie składają się na wielogłosową opowieść o miłości, pragnieniach, samotności i potrzebie komunikacji, tworząc dokumentalny esej o kondycji współczesnego człowieka. Film, odkryty w trakcie zeszłorocznej edycji Kina na Granicy, szybko i jednogłośnie trafił na naszą listę najlepszych filmów festiwalu.

REŻYSER
Charlie Chaplin
ROK PRODUKCJI
1931
USA

Dzięki Charliemu Chaplinowi przenosimy się na 87 minut do roku 1931. W swoim niemym filmie (choć nakręconym już w erze dźwiękowej) opowiada on historię o miłości, poświeceniu, o kontraście między ubogimi ludźmi i bogaczami. Włóczęga pragnie zebrać pieniądze na operację oczu dla niewidomej kwiaciarki. Okazuje się jednak, że nie będzie to takie proste. Chaplin tworzył swoje dzieło przez ponad 4 lata, miał problemy z budżetem, z aktorami, a podczas kręcenia niemal każdą scenę powtarzano w nieskończoność (scenę kupowania kwiatów od kwiaciarki powtórzono 342 razy, dzięki czemu film trafił do księgi rekordów). Dzieło znalazło się na liście stu największych arcydzieł kina opublikowanej w 2005 roku przez „The Times”.

REŻYSER
Mathieu Kassovitz
ROK PRODUKCJI
1995
Francja

Film Mathieu Kassovitza to jedna z pierwszych prób przedstawienia realiów wieloetnicznych przedmieść metropolii, gdzie pozbawieni perspektyw bohaterowie wpadają w spiralę gniewu i frustracji. Tytuł filmu pochodzi od kwestii jednego z bohaterów: „La haine attire la haine!” (Nienawiść przyciąga nienawiść). „Ten film był totalnym zaskoczeniem w latach 90., bo nikt przed Kassovitzem nie sportretował tak realistycznie marazmu, jaki panuje wśród imigrantów z wielkich europejskich metropolii. Krytycy nawet nazywali go drugim Spike’em Lee i nie chodziło tu o wspólną sympatię do hip-hopu, a wiarygodną psychologię bohaterów z marginesu.”

REŻYSER
David Lynch
ROK PRODUKCJI
1977
USA

Rozpoczynamy debiutanckim, pełnometrażowym dziełem Davida Lyncha. Młody mężczyzna, po długim rozstaniu odwiedza rodzinny dom swojej dziewczyny. Dowiaduje się tam, że został ojcem… lecz dziecko jest bardzo nietypowe. Wielu podejmowało się interpretacji tego prawie pozbawionego dialogów dzieła, lecz każdy (łącznie z byłą żoną twórcy) został wyśmiany przez reżysera. Po 6 latach zdjęć, po premierowym pokazie „Głowy do wycierania” Jack Nance widząc reakcję osłupiałych widzów powiedział do Lyncha „mówiłem ci, że ten film zmieni ich w zombie”. Ciekawi jesteśmy czy, podobnie jak we wspomnianym przypadku, ciszę po seansie filmu przerwie potężny aplauz.

REŻYSER
Terry Jones
ROK PRODUKCJI
1979
Wielka Brytania

W swoim drugim kinowym filmie kultowa grupa Monthy Pythona po raz kolejny pod płaszczem absurdalnych gagów dostarczają subtelny aczkolwiek gorzki przekaz. Tym razem twórcy „Świętego Graala” postanawiają wymierzyć swoje ostrze satyry w filmy religijne. Brian jest rówieśnikiem Chrystusa i żyje w Judei. Pozostaje biernym mieszkańcem i stara się nie uczestniczyć w plebiscycie na proroka, jednak ogłupione społeczeństwo w wyniku komicznego zbiegu okoliczności właśnie jego wybiera na swojego mesjasza. Brytyjscy komicy ponownie brawurowo udowadniają, że nie ma dla nich tematu, którego nie można obrócić w żart.

REŻYSER
David Lynch
ROK PRODUKCJI
1980
USA

Tym razem Lynch udowadnia nam, że jako reżyser nie ogranicza się do tworzenia jedynie surrealistycznych, odrealnionych dzieł. Postanowił opowiedzieć historię opartą na prawdziwej postaci Josepha (w filmie Johna) Merricka, który cierpiał na chorobę deformującą jego ciało, przez co nazywany był człowiekiem słoniem. Niezdolny do normalnej pracy John zmuszony jest występować w cyrku w charakterze dziwoląga, aż do dnia, w którym na jego drodze stanie londyński lekarz, dr Frederick Treves, który roztoczy nad nim kuratelę. Lynch podkreśla tragizm postaci tytułowego bohatera. Mówi o alienacji niepełnosprawnego człowieka, który jest bardziej ludzki, inteligentny i szarmancki niż wielu znanych mu ludzi.”

REŻYSER
David Lynch
ROK PRODUKCJI
1997
USA

Fabułę tego filmu porównuję się często do rozrzuconych puzzli, w których brakuje kilku elementów. Fred Madison znajduje przed domem kasety wideo ukazujące jego dom, życie rodzinne oraz… morderstwo żony popełnione przez niego samego. W tym pozbawionym chronologii obrazie aktorzy grają po dwie role, choć po zastanowieniu się, mamy wątpliwości, czy były to różne postacie, czy też dwa warianty tej samej. Właściwie nic nie jest tutaj pewne, nic nie poddaje się logice. Reżyser sam twierdzi, że w przypadku tego dzieła jego zrozumienie jest zbędne, liczy się tylko siła przeżycia emocjonalnego i artystycznego. Podobno podczas realizacji filmu Lynch cały czas słuchał przez słuchawki ogłuszająco głośno nastawionej muzyki. W jednym uchu brzmiała muzyka towarzysząca scenie, którą właśnie realizował, w drugim przynależąca do sceny następnej. Wobec czegoś takiego nie da się przejść obojętnie.”

REŻYSER
Anna Zamecka
ROK PRODUKCJI
2016
Polska

Jeden z najczęściej nagradzanych polskich dokumentów ostatnich lat, zdobywca Europejskiej Nagrody Filmowej. Debiut Anny Zameckiej to wzruszająca i bolesna, a zarazem niepozbawiona humoru opowieść o dojrzewaniu jako porzucaniu złudzeń.
14-letnia Ola nie tylko opiekuje się niewydolnym ojcem, autystycznym bratem i mieszkającą osobno matką; ale przede wszystkim stara się złożyć rodzinę w całość. Żyje nadzieją, że uda się jej na powrót ściągnąć matkę do domu. Pretekstem do spotkania z nią jest komunia święta 13-letniego Nikodema i Ola bierze na siebie całą odpowiedzialność za przygotowanie idealnej rodzinnej uroczystości. Sam Nikodem obserwuje zmagania bliskich ze swojej własnej, niezwykłej perspektywy.
Reżyserka bezbłędnie balansuje między dramatem i komedią. Jej film wzrusza, ale nie wpada w sentymentalne tony. Bawi, ale jednocześnie ani na chwilę nie traci swego dramatycznego ciężaru. „Komunia” to film przejmujący, piękny i mądry.

REŻYSER
Maren Ade
ROK PRODUKCJI
2016
Austria, Francja, Niemcy, Szwajcaria, Rumunia

Wydarzenie festiwalu w Cannes. Film dostał najwyższe noty w rankingu kry­tyków w „Screen International”. Recenzenci docenili abstrakcyjny, absurdalny, a jednocześnie bezpretensjonalny humor Toniego Erdmanna. Maren Ade przedstawia historię ojca, który postanawia spędzić kilka dni z dorosłą córką – menedżerką wysłaną przez korporację do rumuńskiej filii firmy. Mężczyzna przyjeżdża niespodziewa­nie do Bukaresztu i żartami i szaleństwami doszczętnie rozbija codzienność kobiety. Ta przewrotna komedia o przepaści między pokoleniami mówi o tym, co jest naprawdę ważne w życiu.
Maren Ade: „Od dawna chciałam opowiedzieć o rodzinie. To ciekawy temat dla każdego artysty, bo spokrewnieni za sobą ludzie wciąż odgrywają jakieś role. (…) Spodobała mi się idea ojca i córki, którzy nagle wychodzą z tych sztywnych ram i próbują się nawzajem przechytrzyć. To ich zbliża, bo wreszcie pozwalają sobie na to, żeby choć przez chwilę pobyć sobą.”

FILMY
– Z miasta Łodzi / reż. Krzysztof Kieślowski / Polska / 1969 / 17′
– Arizona / reż. Ewa Borzęcka / Polska / 1997 / 46′
– Miasto płynie / reż. Balbina Bruszewska / 2009 / 17′

1) „Z miasta Łodzi” to impresyjna podróż przez łódzkie centrum przemysłu włókienniczego, gdzie reżyser cierpliwym okiem przygląda się wspólnocie pracowników fabryki i temu, co tworzy ich codzienność.
2) Reżyserka przygląda się społeczności wiejskiej w województwie zachodniopomorskim siedem lat po zamknięciu Państwowych Gospodarstw Rolnych, które stanowiły jedyne miejsce zatrudnienia w okolicy. Bohaterowie nie potrafią udźwignąć nowej rzeczywistości. Bezradni wobec świata, trwają w codziennych rytuałach: wspominają, jak było „za komuny”, szpiegują się wzajemnie, marzą i upijają winem „Arizona”, by poczuć się lepiej.
3) „Miasto płynie” to animowany portret miasta, które autorka kocha „jak bardzo brzydkie zwierzątko”. Łódź w obrazie Bruszewskiej to miasto pełne absurdów, które mimo wielu problemów: bezrobocia, przemocy czy emigracji mieszkańców, tętni życiową energią. Poważne tematy zostają skontrastowane z dziecięcą animacją i elektro-rapową ścieżką dźwiękową napisaną przez Elektrycznego Węgorza.

REŻYSER
Carlos Quintela
ROK PRODUKCJI
2015
Argentyna, Kuba, Niemcy, Szwajcaria

Po „epokowym projekcie”, jakim miała być budowa dwóch reaktorów jądrowych w Jarangua, zostało jedynie miasto-widmo i pozbawieni perspektyw mieszkańcy. Quintela pokazuje Kubę bez rumby, rumu i cygar. Jest za to bezradność i frustracja, która przepełnia życie zamkniętych w małym mieszkaniu w bloku dziadka, ojca i syna. Ich gwałtowność i skłonność do demonstrowania fizycznej siły mieszają się z melancholią i tęsknotą za czasami, kiedy było lepiej. Film został nagrodzony na MFF w Rotterdamie i wyróżniony na 15. MFF T-Mobile Nowe Horyzonty.

REŻYSER
Jacques Tati
ROK PRODUKCJI
1967
Francja, Włochy

Trzeci film w dorobku reżysera, którego bohater, pan Hulot, jest jego alter ego. Bohater wybiera się na spotkanie do biurowej dzielnicy Paryża. Musi jednak przebić się przez hipernowoczesne miasto przyszłości, w którym człowiek się gubi jak w labiryncie. Metropolia ta nie przypomina znanych z pocztówek obrazków, wypełnia ją szarość, a ludzie nie potrafią żyć bez maszyn. Odnosi się wrażenie, że reżyser jednocześnie podziwia współczesną architekturę i wątpi w jej funkcjonalność.

REŻYSER
Jim Jarmusch
ROK PRODUKCJI
2013
Francja, Grecja, Niemcy, USA, Wielka Brytania, Cypr

„Only Lovers Left Alive” to historia niezwykłej miłości dwojga wampirów, którzy są w sobie zakochani od wieków. Podziemny muzyk Adam (Tom Hiddleston) ponownie jednoczy się ze swoją enigmatyczną ukochaną (Tilda Swinton). Dodatkowo, kierunek, w którym zmierza działalność ludzka przyprawia Adama o depresję. Trwający od wieków związek wampirów zostaje jednak przerwany i podjęty próbie, gdy na horyzoncie pojawia się żywiołowa młodsza siostra (Mia Wasikowska) wampirzycy.

REŻYSER
Bartosz M. Kowalski
ROK PRODUKCJI
2016
Polska

Czym jest zło? Czy człowiek ma wrodzone skłonności do przemocy i zbrodni, czy nabywa je przez wpływ środowiska? Co popycha człowieka do popełnienia tak strasznych czynów jak morderstwo? Z tymi pytaniami zderza swoich widzów Bartosz M. Kowalski w swoim debiutanckim filmie „Plac zabaw”. Podążamy za trójką bohaterów, którzy za kilka dni kończą edukację w szkole podstawowej. Obserwujemy ich życie codziennie, które na pozór nie wydaje się być inne od życia rówieśników. Jednakże drobne akty przemocy, jakich dopuszczają się dzieci prowadzą do kumulacji w szokującym, brutalnym finale, który wzbudził kontrowersyjne reakcje zarówno wśród widzów jak i krytyków. Odbioru filmu nie ułatwia fakt, że jego zakończenie oparte jest na prawdziwej tragedii, która wydarzyła się 25 lat temu w Wielkiej Brytanii.

REŻYSER
Federico Fellini
ROK PRODUKCJI
1963
Francja, Włochy

Federico Fellini – tego nazwiska nie trzeba nikomu przedstawiać. Jeden z najważniejszych twórców europejskiego kina. Autor takich klasyków jak Amarcord, Dolce Vita, La Strada. W tym tygodniu prezentujemy Wam dosłownie ósmy i pół film w karierze Felliniego – historię o niemocy twórczej, szukaniu natchnienia, wpływu doświadczeń życiowych na tworzoną sztukę. Fabuła filmu jest zawieszona między jawą a snem, a prowadzi nas przez nią postać Guido Anselmiego – reżysera, który zmaga się brakiem inspiracji na nowy scenariusz filmowy. Analizuje on swoje życie, dzieciństwo, kobiety. Chciałby opowiedzieć wszystko, ale równocześnie ma wrażenie, że nie może opowiedzieć już nic więcej.